Via Going-to-the-Sun Route naar Coleman AB in Canada

Zondag 3 augustus

We waren naar Apgar Village gegaan om op tijd te kunnen vertrekken naar Canada, via de Going-to the-Sun Route. Op een zondag in de zomer zou het op deze route immers nog drukker zijn dan anders.

    Het was koud bij het opstaan, om 8 uur leverden we de sleutels in en gingen op weg. Het eerste stuk, langs Lake MacDonald, was nog niet echt bijzonder. Bij Avalanche Creek, een aanbevolen parkeerplaats, wilden we zoals wel vaker yoghurt eten, maar het uitzicht stelde hier niet veel voor en we liepen wat rillerig heen en weer. Verder naar boven parkeerden we  vlak voor de West tunnel aan de linkerkant en konden nu genietend van het uitzicht en in het zonnetje staand ontbijten. Het was wel wat heiig. We zagen heel wat fietsers voorbijkomen die de tocht waagden! Best gevaarlijk door die donkere tunnel, leek ons dat.

    Er was slechts één haarspeldbocht op deze route, die wij niet eens als echt bestempelden! We passeerden nog een paar mooie stukjes, o.a. de Weeping Wall, die nu het zomer was niet erg veel water huilde. Het was een mooie route maar wij zijn denk ik al erg verwend, want we hebben al veel spectaculairder wegen gehad, o.a. in Zwitserland en Noorwegen.
 

Om half 10 waren we bij de Logan Pass en het was er al behoorlijk druk, maar het lukte ons om een parkeerplaats te vinden. Eerst maar eens de trappen naar boven beklimmen, naar het Visitor Centre, waar we niet veel informatie vonden. Ik vroeg aan de balie of de Hike naar Hidden Lake te doen was voor iemand met niet al te veel conditie. Volgens de dame was alleen het eerste stuk inspannend, maar viel het daarna wel mee. Ik besloot dat ik dit toch graag wilde proberen. W. liep een klein eindje mee, maar moest het al snel opgeven. Hij ging lekker lezen in de auto!

Nou, het viel me dus helemaal niet mee. Gelukkig was het bewolkt en niet warm, anders had ik het zeker niet gered. Eerst was er een geleidelijke stijging over asfalt, dan waren er (prachtige) houten trappen die je met best wel grote stappen moest nemen. Ik was dan ook erg blij met de hiking sticks die ik voor mijn verjaardag had gekregen!

Het bleef maar stijgen en ik moest vaak rusten, zo kon ik wel goed om me heen kijken en foto’s maken. Een keer of vier moest ik een sneeuwveld oversteken, gelukkig niet heel ver, maar ik moest wel uitkijken met mijn camera omdat ik mijn rugzak niet had meegenomen - waar ik nu wel spijt van had.

 

 

 

Eén stuk van het pad zag er verontrustend uit, dit liep langs een steil stuk naar beneden met heel weinig ruimte om langs te lopen, naast de ijzige sneeuw. Een vrouw die van de andere kant kwam aanlopen gleed hier over uit, viel en bezeerde haar knie. Ze was helemaal vies en nat en zei eerst dat het allemaal wel meeviel, maar ik geloof dat het toch erger was dan ze eerst dacht.

 

Ik moest hier dus ook overheen en wilde voetje voor voetje langs de glibberige afgrond lopen, maar kon niet verder. Gelukkig was er een jongeman die zei dat hij me wel zou helpen en die gewoon op het steile stuk ging staan en mij begeleidde. Thank you! En dan te bedenken dat sommige mede-toeristen hier schijnbaar moeiteloos overheen huppelden…

 

Ik zag berggeiten met jonkies en grondeekhoorntjes ...
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

en dan eindelijk een meertje, maar ik was er nog niet. Pas even verderop was er een uitkijk platform en lag daar in de diepte het Hidden Lake. Ik was erg blij dat ik het gehaald had!

Hidden Lake

 

 Na een poosje genieten moest ik weer terug, net als iedereen overigens, want verder lopen mocht niet i.v.m. het gevaar van grizzly beren.

 

Ook dit viel niet mee, ik moest immers diezelfde sneeuwvlaktes over, maar het was lang zo vermoeiend niet als naar boven klimmen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wel waren de trappen een aanslag op mijn knieën. Ik deed in totaal een uur of drie over deze wandeling. W. zat te lezen en er waren al verschillende mensen geweest die op ’t raampje hadden geklopt om te vragen of hij snel zou opkrassen;-) Ook toen ik eraan kwam stond er meteen iemand die vroeg of we weggingen. Hij had zijn auto al een poosje dubbel geparkeerd vlak bij ons staan. En ja hoor, hij kreeg ons plaatsje.

We reden verder langs mooie plekjes, maar er was niet één parkeerplaats vrij. W. liet mij er nog even uit zodat ik een foto kon maken, maar hierna reden we maar door. Er was een stuk met wegwerkzaamheden, waar we geen last van hadden op deze zondag.

    Na St Mary stopten we bij Babb, want we hadden erge trek. Op het Alles Amerika forum had ik gehoord van de Cattle Baron, maar nu was alleen het Bunkhouse open.  

 

Babb, The Bunkhouse Cafe

 

We aten een ontzettend lekkere burger met heel veel knoflook, in een leuke ambiance! Pikant detail, de wc was hier slechts afgescheiden met een gordijn!
    En door gingen we weer, over de Chief Mountain HW, waar plaatselijk nog sneeuw lag.

Chief Mountain H

 

Bij de grens lieten we onze paspoorten zien, beantwoordden wat vragen en we konden doorrijden. Er werd ons niets over etenswaar gevraagd! We hadden wel wat dingetjes bij ons, maar hadden dat dan maar weggegooid als het nodig was geweest.

Nu begon het te regenen! Ik wilde Waterton Parks nog even in, hoewel het al laat was, 16.00 uur inmiddels. Het ging alleen maar harder regenen, dus we hadden het beter niet kunnen doen, maar ja, eigenwijs als ik soms ben… We zagen het Prince of Wales hotel liggen en reden tot de waterval na het dorp. Ook van de Red Rock Canyon Road zagen we nog wat, maar halverwege zijn we toch weer teruggereden. We hadden natuurlijk veel te weinig tijd hiervoor en W. had veel last van zijn rug en benen op dit soort wegen.

    Het was nog best even rijden, langs Pincher Creek tot Crows Nest Pass en Coleman, AB, waar onze B&B was. Regen, donkere luchten en onweer en veel ranches trokken voorbij.

G. kon het adres niet vinden, de straat bestond uit 2 delen zo bleek, gescheiden door een soort van dijkje. Na een omweg kwamen we dan toch om 18.30 uur bij York Creek B&B aan.

Het gaststel Ann en Ken stond al op ons te wachten, want ze wilden uit gaan eten. De schoenen moesten uit bij voordeur. Het was een beetje chaos in de hal en de enorme zitkamer, vol met zelf geschoten trofeeën. Er was een fantastisch grote keuken, alles ruim bemeten. Er waren 6 slaapkamers voor gasten. Onze kamer was prima, met een heel breed luxe massagebed en naar later bleek heerlijke kussens. De grote badkamer was ook toegankelijk voor invaliden en er was een riant balkon, maar teveel muggen, we moesten bij binnenkomst snel de deur dichtdoen.

    Omdat we vanmiddag laat geluncht hadden hoefden we de deur niet meer uit maar hadden we genoeg aan een zak chips, die we op onze kamer opaten. We konden volop gebruik maken van de zitkamer en één van de andere gasten bood een glas wijn aan, maar we waren te moe en hadden geen zin in om te kletsen. Vroeg gaan liggen lezen en al snel vertrokken.