Rechtstreekse vlucht Amsterdam-Seattle

Zaterdag 26 juli

Ah, wat had ik naar deze datum uitgekeken, nu kon onze reis eindelijk beginnen!

Om 5.45 uur piepte de wekker ons wakker en een uurtje later werden we door zoon J. naar Schiphol gebracht, waar we rond 8 uur aankwamen. J. zou de komende weken onze auto ter beschikking hebben. Na een snel afscheid zetten we onze bagage op een karretje en liepen vertrekhal 3 in. We hadden ons hier af laten zetten omdat W. dacht dat dit de hal voor intercontinentale vluchten was, maar ons vertrek bleek toch vanuit hal 2 te zijn, zodat we nog een stukje verder moesten. Ik geloof dat we ons afgelopen keer hier ook mee hebben vergist!

    Omdat we thuis al hadden ingecheckt, hoefden we alleen de bagage af te geven bij de betreffende balie. We liepen vlotjes de hekken langs en al leek het druk, we waren zo aan de beurt. Dit keer hadden we als cabine bagage een rolkoffer mee, de groene foto/laptoptas met  iPad en verder mijn fotorugzak, W. zijn (bijdehand)tasje en mijn (onderweg)tas.
    We konden meteen de douane door en liepen naar een stand van het GWK, omdat ik thuis 300 Amerikaanse dollars had gereserveerd. Voor de Canadese dollars had ik niet meer genoeg tijd gehad - het aanvragen daarvan was een langer proces - maar we konden ze nu wel krijgen tegen dezelfde koers, omdat de dame ze toevallig had liggen.
    Nog een kop koffie en een (van huis meegebracht) broodje en we konden naar Gate E7, waar we snel waren omdat het dichtbij bleek te zijn. Hier waren we bijna meteen aan de beurt voor “het Gesprek” met de bekende vragen en we konden direct daarna door naar de veiligheidskeuring. Ook dit verliep erg vlot. Keurig de vloeistoffen, laptop en iPad apart aangeboden, maar beide camera’s in de tas laten zitten. Ook de lichaamsscanner vormde geen probleem. Eenmaal erdoor vroeg de dame van de beveiliging of één van de tassen soms een fototas was. Ze vervolgde met: “Nou ja, ze hebben wel gezien wat erin zit”.
    Een kleine 3 kwartier later konden we het vliegtuig in. Onze vlucht zou om 10.20 uur vertrekken. Ondertussen hadden we J. nog even een berichtje gestuurd dat alles vlotjes was gegaan tot dusver. De rest ging ook lekker soepel, onze rij werd afgeroepen en we konden aansluiten en doorlopen. Stoelnummers. 40 H en J bleken perfect, veel beenruimte voor de kleine mensjes die we zijn! Een kwartier later dan gepland taxieden we naar de startbaan en was de reis echt begonnen. Ik zat aan het raampje en zag een schitterend landschap onder ons voorbijgaan, het was prachtig, helder weer. Helaas vroegen ze al snel of we de luikjes dicht wilden doen.

Even snel een kijkje boven Groenland!

    We werden regelmatig van een natje en droogje voorzien en de glutenvrije lunch was ook goed geregeld. Een beetje koud en droog broodje, wat jammer was, maar de kip met rijst was best lekker en er zat sla bij en fruitsalade. Water voor mijn medicijnen was ook wel handig.

    Na een poosje spelen met de mogelijkheden van het persoonlijk schermpje koos ik de film Divergent uit, die alleen geen ondertiteling had. Deze film naar een Young Adult boek had ik in mijn schoolmediatheek staan, ik besloot het nog maar een keer te lezen, want ik kon niet alles even goed volgen. Daarna zag ik een gedeelte van de film Bears, over een moederbeer en haar twee cubs, die zich moesten zien te handhaven. De 10 uur vliegen duurde gelukkig minder lang dan gedacht en we zaten de vlucht dit keer uit zonder zelfs een boek te lezen of naar muziek te luisteren, hetgeen niet vaak voorkomt!

Om half 12 landden we in Seattle, waar we bleven zitten tot bijna iedereen eruit was, we hadden toch geen aansluitende vlucht. Bij de douane duurde het natuurlijk wel een hele tijd, we rolden de trap af naar de bagageband en daar kwamen onze koffers ook net aan! Het karretje waar we gebruik van dachten te maken moesten we helaas al snel laten staan, op weg naar de trein. Na dat ritje weer een roltrap op en af en hoera, we zagen eindelijk een toilet!

    De shuttlebussen voor de Rental Cars reden af en aan. Het ritje ernaar toe gaf een minder speciaal gevoel dan de vorige keer in Phoenix en bij Budget waren we meteen aan de beurt. Ik kwam ineens tot ontdekking dat we een stuk van onze bagage hadden laten staan en liep haastig terug naar de bus, die er gelukkig nog stond. De bus assistent kwam al aanzetten met de bewuste koffer! Men probeerde ons natuurlijk weer Full Assurance aan te smeren, maar dat vond W. nodig. Er werd gevraagd of we genoegen namen met een Hyundai Santa Fe. Het was niet meteen duidelijk of dit een goede auto was, want dit was een small SUV terwijl ik een midsize had besteld. Nadat we de lift naar beneden hadden genomen en bij ons toegewezen nummer kwamen, zagen we dat het een grote, witte auto was, met een hele grote kofferbak! Geen enkel probleem dus.
    Met onze van huis meegenomen G (Garmin) en het adres van Travelodge University Motel, dat we in Nederland al hadden ingevoerd konden we op weg. Omdat G. de satellieten niet zo snel vond en de borden ook niet meteen uitsluitsel gaven, stopten we even, maar we konden al snel verder. Het was erg druk op de weg, vooral toen we Seattle naderden. We zagen de skyline en de Space Needle al van verre. Volgens de boekjes zou de rit normaal gesproken een minuut of 20 duren, maar ik denk dat we er ietsje langer over gedaan hebben.

    Bij het inchecken in het motel was er nog even een misverstand omdat ik zonder nadenken (we waren inmiddels hard aan slaap toe) de naam Kock opgaf, terwijl ik onder mijn meisjesnaam had geboekt. Er was geen reservering te vinden, maar we konden wel een kamer krijgen. Ineens had ik het door, de receptioniste kon er gelukkig om lachen.
    We kregen een kamer op de begane grond, wel een paar traptreden op naar het gebouw, en we sjouwden alle bagage naar binnen om dit te kunnen herverdelen. De kamer was groot, met een -  naar later bleek - heerlijk slapend Queen bed.
    Na een korte bezichtiging van kamer en sanitair ploften we eerst maar even op bed, want anders hielden we het niet vol tot we echt konden gaan slapen. Het was drie uur in de middag, plaatselijke tijd. W. snurkte al snel, met zijn boek in de hand, ik kon echter niet lang blijven liggen en ging de koffers maar vast doen.
    Even na vijven (drie uur in de nacht Ned. tijd) liepen we naar het, door mij thuis al uitgezochte, restaurant 50 North, dat zich inderdaad op slechts twee minuten loopafstand bevond! Ik had dit uitgekozen omdat ze hier glutenvrije Fish and Chips hadden. Ook de Clam Chowder die W. als voorafje nam was glutenvrij en volgens hem echt overheerlijk, de lekkerste die hij ooit op had! Van de Fish and Chips was de Fish lekker, de frites zagen er een beetje vreemd bruin uit en waren zacht, maar het smaakte toch wel. Ik had als voorafje geitenkaas met hazelnoten crunch, heel erg lekker en W. had als hoofdgerecht een erg goede hamburger. De bediening ging volgens the American Way dus we waren snel terug in ons motel en konden eindelijk gaan slapen.