Indrukwekkend eerste dag Yellowstone NP

Dinsdag 29 juli

Zo, zo geslapen, om half zeven er maar uit en gedoucht. W. lag te lezen. Na onze dagelijkse beslommeringen pakten we ons boeltje voor een dagje Yellowstone. Nog even ijs voor in de koelbox regelen en bij de supermarkt langs voor een broodje voor W., wat beleg voor mij en een bak Coleslaw. Tegen 8 uur reden we het park in, voor 25 dollar per auto 7 dagen toegang, prima regeling!

    Het was bewolkt en het had vannacht geregend, nu vielen er slechts enkele druppels. Eerst de mijlen naar Madison Crossing, een prachtig stuk weg al langs de rivier. We zagen geen wild.

Bij Madison besloten we rechtsaf te gaan en eerst de Firehole Canyon Drive te nemen. Het was 13 graden en bij de eerste stop toch mijn bergschoenen maar aangedaan, i.p.v. blote voeten in sandalen! We hadden mooi zicht op woest water in de Canyon.  

Even verderop aten we aan de wat rustigere rivier staand onze yoghurtjes, op de picknickplek was alles nat. Daarna rechtsaf voor een stukje doodlopende weg met de eerste stoomgevallen, eentje aan het water en verderop in het veld zagen we er ook diverse. Verrassend toch, dat hete gepruttel in wat een gewoon watertje leek. Je kon hierna alleen verder te voet of op de fiets, dus we keerden en reden naar ons eerste echte geiserplek: Lower Geyser Basin.

 

 

 

    Het was al erg druk op de parkeerplaats, maar we vonden een plekje. De eerste indruk was fantastisch, met een mooi zicht op de witte dode bomen en al het stoom van de geisers. We maakten de ronde op het plankier, indrukwekkend, al die pruttelende poelen. W. had het  lichtgewicht Redget statief voor me meegenomen, dat ik vlak voor de vakantie nog gekocht had, maar daar was het op deze plek niet echt geschikt voor, veel te druk.

Hierna reden we door naar de 4 mijl lange Firehole Lake Drive, ingang aan de overkant van de weg. De als zeer spectaculaire geiser bekend staande Great Fountain Geyser zou ergens tussen 7.15 en 11.00 uur ’s avonds spuiten, stond er op een bordje, dat hebben we dan helaas gemist. Na nog een geiser waarvoor we te vroeg (of te laat) waren, White Dome Geyser, stopten we  bij het meer, Fire Lake, waar veel stoomactiviteit was. Het is dan ook de grootste hot spring van de omgeving. Prachtig om te zien, misschien door het bewolkte weer nog beter dan wanneer het zonnig was geweest.  

 

 

 

 

Bij een picknickplaats, waar het een stuk rustiger was dan bij de volle parkings (hier was zelfs helemaal niemand), was het toilet - de bekende pot op de grond - schoon en er was papier en desinfecterende zeep! 

    Vervolgens was Midway Geyser Basin aan de beurt, met als grootste trekpleister Grand Prismatic Spring, een heetwaterbron met een diameter van 110 meter! Ook hier was het erg druk met fotograferende Japanners. Lopend over de plankieren zagen we een afwisseling van schitterend mooie kleuren, veroorzaakt door warmteminnende organismen (thermofielen) en bacteriën, maar de GPS zelf was bijna niet te zien vanwege alle stoom. Sowieso moet je dan eigenlijk vanaf de overkant van de rivier een wandeling maken en ergens naar boven klimmen, dan zie je pas echt hoe het eruit ziet. Mooie fotovoorbeelden hiervan heb ik gezien, o.a. op het Alles Amerika forum! Dat was voor ons niet weggelegd.

 

 

 

We lunchten op een picknickplek bij WestThumb, gelegen aan Lake Yellowstone, waar we arriveerden na voorbijgereden te zijn aan Isa Lake (dat gesloten was wegens werkzaamheden) en de Continental Divide. Onderweg er naar toe aten we onze laatste kersen. Ik had glutenvrij brood gekocht in Seattle, maar dat bleek erg droog, zoals eigenlijk wel te verwachten was. W. had een rap gekocht vanmorgen. Dankzij het statief, dat nu eindelijk wel een keer gemakkelijk gebruikt kon worden, zette ik onszelf er ook een keer op.

Na de lunch liepen we naar de boardwalk aan het Lake, met ook al weer verschillende prachtige Springs. Het bijzondere was hier dat je uitkeek over het meer, met aan het begin van je blikveld die thermische activiteiten. Ondanks vele waarschuwingen dat je niet van de plankieren mag gaan zijn er toch altijd weer mensen die dat doen en de gevaarlijke zone instappen. Ook hier zagen we dit gebeuren. Buiten dat het gevaarlijk kan zijn voor jezelf is de kans is ook groot dat je hierdoor de kwetsbare organismen beschadigt.

 

Verder rijdend zagen we even later onze eerste echte traffic jam, in dit geval veroorzaakt door een Wapiti hert, dat wat hogerop in het bos aan de overkant van de weg scharrelde. We konden netjes stoppen langs de kant en ik probeerde hem te fotograferen, maar door alle bomen en struiken vielen de plaatjes tegen. Ik liep nog even naar de andere kant van de weg, maar werd onmiddellijk gesommeerd terug te gaan, logisch natuurlijk want het is wel een wild beest en ik zou hierdoor de veilige nabijheids grens overschreden hebben.  

Op een parkeerplaats even verderop hoorde ik steeds een vreemd geluid in de verte. Zouden dat krekels kunnen zijn? W. hoorde niets vanwege zijn Tinnitus.

We besloten hiervandaan door te rijden en via Lake, Canyon en Norris weer naar West Yellowstone te rijden. W. kreeg onderweg wel weer slaap, ik ook trouwens. Na Lake stopten we ergens in de Hayden Valley, waar een hoop mensen met fototoestellen en verrekijkers in de weer waren, maar wij niets zagen. Of toch, wat bruine stipjes in de verte, zouden dat nu bizons zijn?

Bij Mud Volcano zagen we een ambulance en er was wat drukte, maar we konden niet zien niet wat er aan de hand was. We stopten er wel even om te kijken in hoeverre die mud pots nu anders waren dan wat we al gezien hadden, maar het begon te regenen en we waren moe, dus na een snelle blik doken de auto weer in. Dat bleek maar goed ook, want even later begon het echt te plenzen. Hierna zagen we tijdens het onweer en tegen de steeds donkerder wordende lucht veel bizons.

    Na Canyon Junction was er weer een traffic jam. Er stonden veel auto’s en mensen langs de kant en heel in de verte zag ik een piepklein bruin hoopje, wellicht een beer. Dat was voor ons niet genoeg reden om te stoppen, het was er ook ontzettend druk en er was nauwelijks plek, dus we reden maar door naar West Yellowstone.

Bij een restaurant vlakbij ons motel stapten we uit, om alvast te reserveren. We rustten even,  ik had ook weer hoofdpijn. Het regende en onweerde flink, dus pakten we om 19.00 uur toch maar de auto voor de kleine afstand die ons scheidde van de avondmaaltijd.

    Het was erg druk - veel natte jassen - en we moesten een poosje blijven staan. Het meisje dat onze reservering had aangenomen was het waarschijnlijk vergeten op te schrijven, maar na een minuut of tien kregen we toch een plekje. Ze hadden wat glutenvrije mogelijkheden en we namen allebei een voorgerecht (chickenwings en frites) om te delen. Dit was al weer veel te veel natuurlijk! Ze hadden zelfs glutenvrije pizza’s en ik nam er een met ananas en ham, met een heerlijke bodem. We namen twee dozen mee naar huis, want dat is gelukkig heel gewoon hier in Amerika.