Vanmorgen de verwarming heel even aangezet. Yoghurt en
sinaasappelsap gehaald in de Store en postzegels gekocht bij het oude postkantoortje.
Al snel werd het warmer en scheen de zon volop. We reden eerst nog een stuk van
de North Rim, omdat we gisteren het begin gemist hadden. Dat bleek echter een
(inspannende) trail naar beneden te zijn, dus we liepen alleen naar een punt
waar je enigszins de waterval kon zien en een blik op de in nevelen gehulde overkant kon werpen.
Omdat de weg eenrichtingsverkeer was ging
het weer naar Canyon en vandaar naar het eerste uitkijkpunt The Brink of the Lower
Falls, met behalve een fraai zicht op het bruisende water ook een volle buslading
Chinezen of Japanners in beeld!
Dan het viewpoint bij Uncle Tom’s trail, aan de andere kant
van de canyon. Ook al zo’n mooi uitzicht op canyon en waterval. Ik wilde
proberen bij de trap te komen, dat lukte, maar naar beneden ben ik maar niet
gegaan, want hoe kwam ik dan weer omhoog op deze 328 traptreden van
geperforeerd staal? Het was ook niet goed voor mensen met hart- en
longproblemen, viel op een bord te lezen!
Het stuk omhoog op het pad was al
zwaar genoeg, gelukkig kon ik af en toe zonder gene op adem komen door dartele
grondeekhoorntjes te bewonderen.
Uiteindelijk verder naar Artist Point, het bekendste en meest
gefotografeerde punt van de waterval en inderdaad beeldschoon. Fijn dat je hier
overal toch van kon genieten zonder erg inspannende hikes. Deze wandelingen
naar de viewpoints konden we net aan!
Voor de tweede keer volgden we de weg door Hayden Valley, nu
richting Lake. We zagen veel bizons en dit keer kon ik ze vanaf een
parkeerplaats ook goed op de foto krijgen, al was het in de verte. Bij Sulphur
Caldron keken we in de diepte neer op een bizon, die daar vlak bij deze uiterst
zure bron, met een pH-waarde van 1.3, lag.
We lunchten binnen bij Lake, W. ik met een hotdog (met een
droog glutenvrij broodje) en véél mosterd! Na het eten barstte er plotseling een
onweer los die tot onze rit naar West Thumb duurde. Bij de
Continental Divide was geen informatiebord. Op internet had ik gelezen
dat het een imaginaire lijn is, de bergrug die Amerika in tweeën verdeeld.
Water stroomt hiervandaan deels naar de Atlantische Oceaan stroomt en deels
naar de Pacific.
Al snel waren we bij Old Faithful Inn, wat een imposant bouwwerk!
Omdat we vroeg waren (drie uur) was het lekker rustig en konden we meteen
inchecken en naar onze kamer op de begane grond in de West Wing, het
nieuwere gedeelte, een nette kamer. Na onze gebruikelijke rustperiode verkenden we het gebouw en reserveerden hier voor het diner, dat kon gelukkig nog. Omdat W. de te verwachten spuittijd van Old Faithful, de bekendste en wereldberoemde geiser, iets verkeerd had geïnterpreteerd, zaten we boven op het dek een uur te wachten voor we werden beloond met een uitbarsting. Netjes op tijd en hoewel niet heel dichtbij mooi om te zien. Echt betrouwbaar ook!
We hadden tot 18.45 uur de tijd voor onze reservering en
liepen nog even naar het Visitor Centre. Even later zagen we Old Faithful opnieuw uitbarsten en wilden daarna een rondje geisers
doen. W. kon op een gegeven moment echt niet meer verder lopen en ging op een
bankje zitten, terwijl ik het grotere rondje deed. Volop prachtige bronnen,
geisers en borrelputten, maar spuiters zag ik niet veel meer.
We waren op tijd terug voor het diner in de eetzaal, die er
ook erg mooi en sfeervol uitzag. W. nam een glas Riesling en worsten van bizon
en kalkoen, heel lekker vond ie het, met zuurkool en puree. Ik had sugar snaps maar ben de rest vergeten.
We waren moe en vertrokken hierna al snel naar de kamer. Er was weer geen tafel
of bureau, dus lastig om kaarten te schrijven of aan het verslag te werken. Op
de gang was wel een bureautje, maar om daar nu te gaan zitten, daar had ik geen
zin in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten