Van Vancouver naar Seatte via Everett

Donderdag 14 augustus

Het vertrek uit Vancouver was helaas al weer aangebroken. Michael verzorgde om acht uur onverwacht nog een warm ontbijt, iets met filodeeg voor W. en roereieren voor mij, maar eerst deden we nog een greep in de fruitbowl! 

Om ca. 9 uur reden we weg en na een misvatting van G. vonden we al snel de juiste weg,  uit het drukke downtown en de stad uit, richting de grens. Het was mistig en koud.

    Vlak voor de grens zagen we een prachtig grasveld met picknickplekken en washrooms. De wachttijd die op borden al werd aangekondigd bleek inderdaad zo’n 40 min. Een uitbundig bord verwelkomde ons in Amerika, ik was net te laat voor een foto. Er werden slechts enkele (wederom dubbele) vragen gesteld en we hoefden geen formulier in te vullen.

Op de eerstvolgende Rest Area herpakten we onze bagage, gelukkig was het nu droog! Dit deden we omdat we anders vanavond, vanuit het hotel in Seattle, te veel met onze spullen zouden moeten slepen.

    Hoewel er druk verkeer was waren we ruim op tijd bij de Boeing fabriek in Everett. Een enorme parkeerplaats bood zicht op het gebouw waar we ons moesten melden voor de rondleiding. Eerst deden we de zogenaamde “self guided tour”. Ik had geen fototoestel meegenomen, omdat ik had gelezen dat je niet mocht fotograferen en niets mocht meenemen. Bij het gedeelte dat we zonder begeleiding konden bekijken had dat wel gemogen, maar dat hoefde voor mij niet zo. Voor W. was dit erg interessant, maar ik had het al snel gezien.

 

We hadden de tour van twee uur geboekt en na eerst wat uitleg over do’s en don’ts en een korte film, werden we met een bus naar de gigantisch grote fabriekshal vervoerd, voor de rondleiding daar. Er volgde trappen naar beneden en na een eindje lopen door de bevoorradingstunnel gingen we met een speciale lift naar boven. Daar keken we dan vanaf de balustrade neer op verschillende Boeings in aanbouw, eerst aan de ene kant, daarna aan de andere kant en dat was het dan. Er werd wel wat uitleg gegeven maar W. had er wel langer willen kijken dan de krappe tijd die we nu kregen. Toch was het een indrukwekkende belevenis!

    Terug en weer de bus in naar een andere hal. Hier stond de nieuwe Dreamliner al voor ons klaar. Dit paradepaardje beschikt over veel grotere raampjes die je alleen maar hoeft  aan te tikken om ze donker te maken. Korte tijd later liepen we weer naar de bus en reden we terug. Natuurlijk werden we afgezet bij de winkel, want zo gaat dat nu eenmaal! Al met al was het toch een ervaring die we niet hadden willen missen.   

Door naar Seattle in steeds drukker wordend verkeer, het was nu echt spitsuur. We naderden de Skyline van Seattle, met de kenmerkende Space Needle en na een uurtje vertraging zagen we de afslag die we moesten nemen. Ons hotel, bevond zich daar niet ver vandaan, maar door de hoge gebouwen werd G. weer van de wijs gebracht. Gelukkig zagen we al snel de moderne bibliotheek van onze beroemde landgenoot Rem Koolhaas opdoemen en daarna ook het uithangbord van ons hotel uit 1928, dat zich daar tegenover bevond. We hadden gelezen dat er Valed Parking was, dus wilden we voor de ingang parkeren, wat nog niet meeviel. Binnen vond W. een chauffeur, die de auto vervolgens ging parkeren in de nabij liggende parkeergarage. Na het inchecken bekeken we onze kamer op de derde verdieping, met uitzicht op …de parkeergarage. Aan de kant van de gang zagen konden we wel alvast een bewonderende blik op de bibliotheek werpen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het rook er niet erg fris, zeker niet in de garderobekast, die we dan ook mooi met rust lieten. We leven eigenlijk toch meestal uit onze koffer. De vloerbedekking was vies en het plafond in de badkamer bladderde nogal, maar het bed bleek later prima te slapen en daar kwamen we voor.

    Eerst wilden we nog even de stad in. Vijf blokken verderop, een kwartiertje omlaag lopen, bevond zich de Monorail. Dat betekende straks weer zwoegen dus! Eigenlijk zaten we perfect centraal, maar onze lichamelijke ongemakken maakten het ons soms wat lastig.

 

 

Na een klein stukje met de Monorail konden we de Space Needle van dichtbij bewonderen.

Even overwogen we nog naar boven te gaan, maar het glas van de Chihuli Garden lokte ons meer aan. Allebei waren ze overigens flink aan de prijs! We kochten op advies van een beveiliger daar een ticket voor ’s avonds, die ook de volgende morgen nog geldig zou zijn. Dit was wel even wat geharrewar aan de balie, maar het lukte. Eerst wilden we nog wat eten. Het café van Chihuli bleek een smaakvolle gelegenheid, met genoeg lekkers voor het diner. We namen beiden een burger, die van mij zonder broodje, met sla en frites. Lekkerder dan bij McDonald’s! Overal waren verzamelingen te bewonderen, in de van glas voorziene tafeltjes en tegen de wanden. En dan natuurlijk de kunstwerken van de Master himself, Dale Chihuli.

 

 Hierna wandelden we de tuin door en verbaasden we ons over de ongelooflijke hoeveelheid kleurige, glazen objecten en over de schaal ervan. Kunst of kitsch, in elk geval heel knap gemaakt. De Space Needle torende boven ons uit en werd ook weerspiegeld in de diverse glazen bollen. Binnen zagen we drie korte films over het maken van de kunstwerken en in de verschillende zalen van de galerie was nog veel meer te bewonderen.

 

Hierna liepen we nog even een rondje om het fantastische EMP (Experience Music Project) gebouw van Frank Gery, maar dat was in het donker helaas minder spectaculair.